19 – 28 stycznia dni które właściwie trudno opisać. Niezwykłe, wspaniałe, niewiarygodne? Te słowa chyba nie będą adekwatne do tego wszystkiego co dowiedziałam się, przeżyłam i do ludzi których poznałam w MDSM-ie na „Polsko- niemieckim seminarium dla młodych dziennikarzy i dziennikarek”.

Ogromna ciekawość świata, liczne pasje, ciekawe życie tak można opisać wszystkich ludzi z którymi spędziłam 10 pięknych dni. Sylwia – dziewczyna z Warszawy zafascynowana postacią Pipi Langstrump, Justyna – absolwentka historii i judaistyki marząca o założeniu własnej fundacji, Ula - studentka medycyny i inne osoby o zupełnie różnych charakterach. Wszyscy jednak musieliśmy się zmierzyć z tematem jakże trudnym do rozmów, rozważań i przemyśleń z miejscem nad którym „ słońce świeciło i nie wstydziło się” – Auschwitz Birkenau.

W dzisiejszych czasach coraz więcej wiemy, jednocześnie mniej rozumiejąc a coraz łatwiej zapominając o historii. Miejsce w którym przyszło nam szkolić swój warsztat dziennikarski jest chyba jednym z najokrutniejszych . O „masowym cmentarzu świata” mówi się wszędzie, posunę się jednak do stwierdzenia, że mówi się za mało, zbyt ogólnikowo i traktuje się Obóz już wyłącznie jako muzeum, takie jak każde inne, które trzeba odwiedzić, kupić „pamiątkę” i zapomnieć. Nasze spotkanie służyło podtrzymaniu pamięci, usunięciu ograniczeń, złamaniu stereotypów. Wspólnie z niemieckimi przyjaciółmi śmialiśmy się z wzajemnych wyobrażeń o naszych krajach.

Warsztaty były w Oświęcimiu, jednak byłam jedyną osobą stąd. Zdumiewające były dla mnie tak przeróżne pytania które mieli do mnie koledzy. Pytali o życie w Oświęcimiu, czy tutaj da się w ogóle normalnie żyć, o to czy obciąża nas to piętno Auschwitz, a także o sprawy bardziej błahe – kluby, rozrywkę, sklepy. Czułam się, nie przesadzając, swoistego rodzaju ekspertem tylko dlatego, że tu mieszkam, uczę się, chodzę do szkoły a także bawię.

W MDSM-ie poznałam również młodych wolontariuszy z Niemiec i Austrii którzy przyjechali do Oświęcimia na rok, by pomagać, uczyć się naszej historii, języka i kultury.

Ich praca zmobilizowała mnie do podjęcia jakiejś inicjatywy. Sama chcę zostać wolontariuszką, lecz na razie tutaj, na miejscu, a co do przyszłości to jeszcze sama nie wiem, myślę, że te 10 dni obudziło we mnie jakieś ambicje, plany i motywacje co do mojego przyszłego życia.

„Pokój na świecie zapanuje wówczas, gdy ludzie przestaną być dzieleni na ludzi pierwszej i drugiej kategorii, a kolor ludzkiej skóry, będzie miał takie samo znaczenie co kolor ludzkich oczu” Zacytowany tekst to słowa w które same wierzę i które nie powinny być obce nam wszystkim. Skoro mamy możliwość patrzenia z perspektywy czasu na historię i na jej okrutne losy, to dlaczego na świecie coraz więcej okrucieństwa, nienawiści, agresji i nietolerancji? Dlaczego koniec jednej wojny otwiera następną? Czy ludzkie życie straciło na wartości?

Stoję tu i patrzę, patrzę lecz nie rozumiem tego ogromu zła które człowiek wyrządza drugiemu człowiekowi…